تا به حال از خود پرسيده ايد كه:     عشق يعني چه ؟ عاشق كيست ؟ و عاشقي چگونه است ؟    آري! عشق يعني سوختن، عاشق پروانه است و عاشقي يعني تحمل در راه معشوقي همچو شمع.    گويند ميان عاشق و معشوق يك دنيا فاصله است؛ يك دنيا دوري ست.    پس چرا ميان پروانه و شمع فاصله اي نيست؟ چرا پروانه از شمع دور نيست؟ و چرا از سوختن به دست شمع راضي ست؟    چون اوست كه عاشق واقعي ست. و اوست كه فاصله ها را شكست تا در قلب معشوق جاي گيرد.        و اوست كه مي سوزد و دم نمي زند.        پس چرا نمي ميرد؟        چون خود عاشق چنين سوختني ست و عشق به جز اين معنا ندارد.        پس چرا شمع اشك نمي ريزد؟        چون پروانه به خاطر شمع مي سوزد و شمع هم به خاطر او اشك مي ريزد.        به خاطر چنين عشقي كه در وجود اوست اشك مي ريزد.        پس چرا شمع خاموش نمي شود؟        اين گونه نه خود مي سوزد و اشك مي ريزد و نه پروانه را مي سوزاند.      نه ! اگر شمع خاموش شود، پروانه خود به جاي او هم مي سوزد؛ آن قدر مي سوزد تا مثل او تا ابد خاموش شود.        و ديگر نه عشقي وجود خواهد داشت و نه عاشق و معشوقي.      پس مرحبا به آن ها كه هر دو عشق را با هم معنا كردند.   پس شمع هم به نوعي عاشق است و دلسوخته.      چون هر دو با هم مي سوزند و با هم اشك مي ريزند.  آري ! پروانه و شمع هر دو عاشقند.      به قول يك شاعر كه مي گويد:           " تو را آتش عشق اگر پر بسوخت     مرا بين، كه از پاي تا سر بسوخت"