عشق يعني چه؟ چيست؟ از كجا آمده است؟           عشق يعني صفا، محبت، همدلي؛            عشق يعني طلوع خورشيد صبح زندگي.            عشق را بايد ديد،            لمس كرد،          عشق يعني پدرم،  يا كه همچون گل سرخي بوييد.          كه به آينده ي من، نگران مي نگرد؛  عجب اين واژه ي عشق پر معناست؛          تا كه فردا نگويم چرا؟!  عجب اين عشق زيباست.        تو كه چشمت شادي و قلبت دور؛  عشق يعني دوست،  مثل يكصد گل ناز،        تو مثل كوه مغرور و صبور.  او كه همنام من است،   كه درون يك باغ        لمس كرد، و مثل گل بوييدش.  مثل گل ناز و لطيف، مثل دريا آبي.  همه با هم مي خوانند،        به همين آساني، عشق را بايد ديد،  عشق يعني دفتر خاطره ام،  مي رقصند،        آري!  با هزاران ياد خوش از كودكي،  به ريا و دروغ و كينه و نفرت،        نگرديد!  نوجواني و جواني و به بعد...  يكصدا مي خندند.        همين اطراف است،  و در آخر هم  عشق يعني مادرم،        درون قلبمان.  عشق يعني تو،  تاج سرم؛ او كه مثل ماه پاك است و بزرگ.        پس بخواهيمش كه يك الماس است.  بله تو، باز هم تو  او كه همچون خورشيد، بر زندگيم مي تابد.        آري!  تو كه حرفت مهر، درست نور          عشق ورزيدن چه آسان است.